Plac zabaw? Co za nudy!

Wyprawa z dzieckiem na plac zabaw

Choćbyśmy chcieli trzymać dziecko cały dzień w domu to nawet nie próbujmy. Już nie mówię o jego zdrowiu, świeżym powietrzu, kontaktach z innymi dziećmi, ale przede wszystkim o naszej równowadze psychicznej.

Czternastomiesięczny Franciszek daje już sobie radę z leniwą mamą. Staje przed drzwiami na dwór i zaczyna marudzić. Nie daje się wtedy przekabacić wyjściem na ogródek. I bardzo dobrze, mądre dziecko, niech się matka ruszy. Tak naprawdę mama lubi długie spacery, ale czasami, no wiecie jak jest.

Franek jest coraz większy i coraz bardziej wymagający. Już nie da mamie przejść obok placu zabaw obojętnie. Też bardzo dobrze. Chwile spędzone na placu zabaw są bezcenne. Zarówno dla mnie, jak i dla Franka.

Co gdy jesteśmy na placu zabaw we trójkę? Po prostu nudy na pudy. Odlot, zgon, nie wiem, co jeszcze. Stwierdzam, że chłopaki dają sobie bardzo dobrze radę beze mnie i moja obecność jest zbędna. I dobrze. Ja spędzam cały czas z małym, to w momencie, gdy jesteśmy razem daję szansę wykazać się tatusiowi.

Niestety plac zabaw jest tylko przystankiem na drodze naszych spacerów, których nie chcę się pozbawiać. Pozostaje mi zabieranie ze sobą jakiejś ciekawej lektury, ooo jak mi z tego powodu przykro;), lub zabawa na placu. Ostatnio z braku książki wybrałam to drugie. Nie byłam wyjątkiem jeden z tatusiów huśtał się na huśtawce obok.

Jestem siła spokoju, ale ile czasu można bawić się żwirkiem? Popatrzcie sami.