Chcę po prostu przytoczyć tekst Paulo Coelho z książki Być jak płynąca rzeka. Zanim to jednak zrobię wytłumaczę, dlaczego. Mam w naturze rozpamiętywanie przeszłości i wyprzedzanie przyszłości. Tym sposobem nie mam czasu na życie teraźniejszością. Jestem na takim etapie, że chcę to zmienić i naprawdę próbuję. Niby wszystko wiem, ale lata przyzwyczajeń zrobiły swoje. Żeby wzmocnić postanowienie przestawienia swojej świadomości na teraźniejszość czytam poradniki, mądre książki. W każdej jest to samo. Właściwie mogłabym sobie darować ich czytanie, bo sama okazuje się wszystko wiem. Ale wiedzieć, nie znaczy stosować się do zawartych w nich prawd.
Moja przygoda z blogowaniem jest wynikiem przestawiania się na teraźniejszość. Ile razy myślimy jutro. Zacznę od jutra. Zrobię to jutro. Co ludzie pomyślą? I tak mija dzień po dniu, rok po roku. Stwierdziłam mam to w nosie. Koniec z tym. Mam ochotę - zakładam bloga.
Takim katalizatorem były narodziny mojego synka. Jak mogę pokazać mu piękno świata skoro ja go nie widzę? Ja muszę się zmienić. Dla niego. Nie mogę być skrępowana strachem, bo on to wyczuje i sam zacznie się bać. A przecież chcę wychować mądrego, odważnego człowieka, pogromcę życia, zdobywcę świata. Dla którego takie pojęcia jak nie potrafię, nie dam rady, nie mogę, nie umiem nie będą istnieć.
A oto wspomniany tekst:
Jakiś pan spytał mojego przyjaciela Jaime Cohena:
- Proszę mi powiedzieć, co jest najśmieszniejsze w ludziach.
Cohen odpowiedział:
- Zawsze myślą na odwrót: spieszy im się do dorosłości, a potem wzdychają za utraconym dzieciństwem. Tracą zdrowie, by zdobyć pieniądze, potem tracą pieniądze, by odzyskać zdrowie.
Z troską myślą o przyszłości, zapominając o chwili obecnej, i w ten sposób nie przeżywają ani teraźniejszości, ani przyszłości.
Żyją, jakby nigdy nie mieli umrzeć, a umierają, jakby nigdy nie żyli.
Fajnie powiedziane .
OdpowiedzUsuńDziękuję. Niestety to moje życie;) Diagnozę już postawiłam teraz czas na leczenie;)
Usuń